Παρεμβάσεις σε καταστήματα Lidl στις περιοχές Κάτω Πατήσια, Ζωγράφου, Αγ. Δημήτριος, Αμπελόκηποι, Γούβα, Ν. Ηράκλειο και Πευκάκια.
Η ελληνική επικράτεια είναι μια μεγάλη εργασιακή γαλέρα.
Από τις μικρές επιχειρήσεις μέχρι τις τεράστιες πολυεθνικές, από τα αφεντικά του τύπου “εδώ είμαστε μια οικογένεια” που σημαίνει τα δικαιώματά σου ξέχνα τα, από το εργασιακό bullying, από το ζεις για να δουλεύεις κι όχι δουλεύεις για να ζεις, μέχρι την μαύρη αδήλωτη εργασία που ποτέ δεν εξαλείφθηκε, τα εξευτελιστικά μεροκάματα που αν δεν σου κάνουν πρόβλημά σου – θα βρεθεί κάποιος άλλος φουκαράς – τα εργατικά ατυχήματα/εγκλήματα που μένουν ατιμώρητα, την τρομοκρατία της ανεργίας επειδή απλά είσαι γυναίκα, είσαι μάνα, είσαι μεσήλικας, δεν έχεις αρκετά προσόντα, δεν είσαι αρκετά όμορφη, δεν μιλάς αρκετά καλά αγγλικά, δεν είσαι αρκετά καλά ντυμένος, δεν είσαι αρκετά πειθήνια, δεν είσαι αρκετά δουλικός.
Καλώς ήρθατε στην κόλαση των εργαζόμενων.
Και αν τα προηγούμενα χρόνια ο δημόσιος τομέας εξασφάλιζε μια σχετική ασφάλεια και λίγο πιο ανθρώπινες συνθήκες, ο ιδιωτικός τομέας, σε αυτή τη χώρα, ήταν πάντα μια σύγχρονη δουλεία. Με το μαστίγιο που δε φαινόταν, αλλά ήταν εκεί, με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου κίνηση, σε περίπτωση που αναπνεύσεις στραβά και δυσαρεστήσεις το αφεντικό.
Η οικονομική κρίση, που ξεκίνησε την περασμένη δεκαετία, σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της. Ο δημόσιος τομέας επηρεάστηκε κι αυτός, όσο όμως για τον ιδιωτικό, εκεί είναι που έγινε η μεγάλη σφαγή. Κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα εξαφανίστηκαν, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, άλλοι τόσοι αναγκάστηκαν να εργαστούν κάτω από άθλιες, αντι-ανθρώπινες συνθήκες. Η πανδημία του covid-19, που εμφανίστηκε στην αυγή της δεκαετίας που διανύουμε και δημιούργησε πρωτόγνωρες συνθήκες σε όλο τον κόσμο, διέλυσε και τις τελευταίες αντιστάσεις που είχαν απομείνει, προσθέτοντας μάλιστα και μια καινούργια τρομοκρατική συνθήκη: Θα δουλεύεις σα σκλάβος, κινδυνεύοντας παράλληλα να κολλήσεις τον ιό και να πεθάνεις εσύ ή κάποιος αγαπημένος σου, ανά πάσα στιγμή. Ανύπαρκτα μέτρα προστασίας, βιομηχανίες με χιλιάδες στοιβαγμένους εργάτες που δεν σταμάτησαν να λειτουργούν ποτέ, απόλυση επειδή… αρρώστησες, απόκρυψη κρουσμάτων σε χώρους με πολλούς εργαζόμενους, ανυπαρξία τεστ, και ο κατήφορος δεν έχει τέλος.
Μέσα σε όλον αυτό τον εργασιακό και γενικότερο ορυμαγδό, τα σούπερ-μάρκετ διαδραμάτισαν κομβικό ρόλο πολλαπλώς. Ως καταστήματα τροφίμων, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες επιχειρήσεις που αναγκάστηκαν να κλείσουν, παρέμειναν ανοικτά, παίρνοντας τη μερίδα του λέοντος στην κατανάλωση. Το γεγονός αυτό, εκτός από τα κέρδη τους, εκτόξευσε και την εντατικοποίηση της εργασίας, τις υπερωρίες, τις απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς, τις αναγκαστικές παραιτήσεις σε έναν εργασιακό χώρο που είναι γνωστό τοις πάσι, ότι και πριν οποιαδήποτε πανδημία και οποιαδήποτε οικονομική κρίση, πάντα γαλέρα ήταν.
Από την άλλη, με ελάχιστα μέτρα προστασίας, τα οποία έτσι κι αλλιώς ξεχνιούνται όταν αναγκάζεσαι να δουλεύεις σαν τρελός, εξαντλημένος και άυπνος, κι όταν η επιχείρηση, ως γνήσιο καπιταλιστικό δημιούργημα, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι πώς θα αυξήσει τα ήδη τεράστια κέρδη της, αποτέλεσαν και αποτελούν εστίες υπερμετάδοσης του ιού.
Καλώς ήρθατε στην κόλαση του καπιταλισμού.
